3 oktober 2018

En dan knipper je 3 keer met je ogen en is er gewoon alweer een jaar voorbij! 

Geduld is niet een van mijn sterkte kanten, loslaten ook niet en accepteren nog minder! Vandaar dat ik momenteel een beetje in gevecht ben met mezelf in de afval race! Ik had zoveel doem scenario’s  bedacht voor ik aan de operatie begon, maar dat ik zo langzaam zou afvallen zoals nu terwijl ik zo me best doe die had ik niet helemaal in gecalculeerd.

OMG, je knippert 3 keer met je ogen en je bent ineens 3 maanden verder!!!

Nieuw Jaar, Nieuwe ronde ,nieuwe kansen!

Vandaag 5 december, 9 weken na de operatie 16 kilo lichter Hoppeta, die kop is er af.

En dan ben je thuis!!

De eerste dag na de operatie was uiteraard met een gevoel alsof ik bij het station naast het ziekenhuis een trein had tegen gehouden. Mijn buik was enorm gespannen en toch had ik het veel erger verwacht. 

Hee, goeiemorgen hoor ik terwijl ik iemand over mijn arm voel aaien. Klaar wakker dat ik ineens ben wil ik mijn ogen open doen.Sjit die wegen als beton, en terwijl ik ze langzaam open zie ik mijn 2 kanjers naast me bed staan. Plop, dicht vallen ze weer. Naar voor of naar achter, dat weet ik niet helemaal. Mijn ogen voelen als van die wiebelogen uit de knutselwinkel die ze op knuffelbeesten plakken. Als ik me hoofd haar links doe gaan me ogen naar rechts.

Zo,...en toen was het ineens 4 oktober!..D-day

Gelukkig slaap ik ook nog steeds, wat eigenlijk wel wonderbaarlijk is. Want hoe koelbloedig ik er inmiddels onder lijk vertoont mijn lijf toch wel hoogspanning. Mijn hoofd bonst regelmatig uit zijn fontanelletje, mijn schouders zitten qua houding inmiddels aan mijn oren gegroeid, en ik een stukje loop ben ik in no time in ademnood omdat mijn ademhaling ergens hoog boven in mijn hals zit, in plaats van mindfull in mijn onderbuik. Maar oké het gaat goed met me! Echt!

Wat een toestand zeg als je bent zoals ik, word ik toch een partij moe van mezelf! Het was namelijk weer een enerverend weekje! Zoals beloofd had ik nog een gesprekje met de Chirurg gemaakt omdat ik me toch wel wat zorgen maakte over de operatie. Niet over de operatie op zich of zijn cursus snij en hecht technieken maar meer welke voor van operatie ik zou kiezen. Want ja het is tenslotte mijn lijf dus ik dacht daar toch wel enigszins een keus in te hebben.